دل نوشته ها

یکی از آرزوهای بشری سفردر زمان است ،به گذشته ویا آینده سفرکند .خیلی از مطالب علمی ویا تخیلی در این مورد صحبت کرده اند انتقال از یک مکان به مکان دیگر واستفاده از تونل زمان .اما صحبت من از فرضیه نسبیت و دوقلوهای اینشتین و کوانتوم فیزیک ویا انتقال توسط میدانهای مغناطیسی نیست .بلکه می خواهم از دنیای خیلی واقعی                بی رحمی که در آن هستم بگم .بعضی وقتها انسانها نه به خاطر تخیل وعلم و کنجکاوی که به خاطر غم روزگار و ناراحتی تمایل دارند در زمان حال نباشند وامروز من نیز چنین وضعی را داشتم!!!!!!!!

امروز روبروی عکس پدر ومادر نشسته بودم وآرزو می کردم کاش می توانستم به سه سال پیش برگردم وانجام بدهم کاری را که انجام نداده ام !!!

به قول خیام :

گر بر فلکم دست بدی چون یزدان       برداشتمی من این فلک را زمیان

وز  نو  فلکی دگر  چنان  ساختمی         کازاده به کام دل رسیدی آسان

عکسی که پدر ومادر لبخندی زده اند و این لبخند جان مرا آتش زد.

واقعیت این است که اگردر زمان حال از وضع خود راضی باشیم  وبه همه وظایف خود برسیم دیگر کم هستند افرادی که بخواهند به گذشته بروند ویا به آینده پرتاب شوندکه برای سرگرمی وکنجکاوی اینگونه سفرها توسط کتاب وفیلم و...... شدنی است!!

اما اگر بخواهیم روح آزرده خود را از بند رنج وغم آزاد کنیم بعید است که این سفرها صورت بگیرد حتی اگر فرمولها وفرضیه های فیزیک جسورانه این موضوع را پی گیری کنندو کورسویی از امید را نشانه رفته باشند.

پس رنج را می پذیرم ،به یادشان اشک می ریزم وشمع روشن می کنم .چرا که باز به قول خیام :از رنج کشیدن آدمی حر گردد.

دیگر احتیاجی به سفر در زمان نیست که نصف وجودم را بیست ویکماه پیش ونصف دیگر را سه ماه پیش در گذشته جا گذاشتم.

خدا بیامرزدشان

 سال نو مبارک